Skaftelause år

Lee Shakinga

Vakne

Sommaren trefte meg som ein kvit foss. Med eit brak, før den døyande for nedover vegen.

Ein Sylvester Stallone var brått komen inn døra. Han løfter den venstre armen. Ein frekvens farer langs ryggen hans. No skundar dei seg inn. Han er rytmisk med mor mi.

Mor er vill og brun. Ho skrik frå kammerset. Han ropar frå den endelause vegen.

Sanninga står relativt halvferdig i lufta. Så skrik dei kjøkkenreiskapar.

Mor skriv dongerijakka over ryggen min. Heng her, ligg, kryp ut. Eg er haren. Hennar draum. Eg er brev. Eg er roman.

Døra. Vegen. Meg. Fjorden.

Hamna og fjorden. Stålgrå småhus. Sandstrand.

Fakskvite brimhestar ligg og gror i veldig rulling. Ferie krasar under føtene. Brak, noko. Brak, noko.

Han. Dritsekk fra før. Gift var han, med stripete dress. Raudt slips. Slips i storm. Helvete.

Han drog stille. Han for utover vegen. Utfor, i vest. I bakkane ned mot barndommen. Folk etterlet seg uryddige spor.